Inmiddels alweer 5 weken verder, hoe gaat het nu ?

De eerste 2 a 3 weken nadat ik in het ziekenhuis had gelegen was ik vooral bang en zoveel vragen, Waarom ? Waardoor ? Kan het nog een keer gebeuren ? Al die vragen kregen niet echt een antwoordt.

De eerste paar dagen werken was heel vermoeiend na 3 a 4 uurtjes werken stroomde me hoofd over en moest ik naar huis om te gaan slapen dan sliep ik gerust 2 a 3 uur, om tegen het avond eten weer wakker te worden, te eten en om een uur of 21 weer het bed in om weer te slapen. Gelukkig dacht mijn manager heel veel met me mee en kon ik kijken van dag tot dag hoe het ging en als het niet ging kon ik gewoon naar huis om weer energie op te bouwen. De ochtenden waren geen probleem dan was je op je sterkst maar de middagen en de avonden wel dan had je voor je gevoel er al een dag opzitten voor je nog moest beginnen met werken.

Elke week zat ik wel aan de telefoon om de huisarts te vertellen hoe het nu ging, als zij dan iets merkwaardigs hoort dan grijpt ze vanzelf wel in en voor mijn gevoel was dat goed. Na 3 weken mocht ik de oxazepam gaan afbouwen nog maar 2 halfjes op een dag, dan moet je lichaam echt weer gaan wennen aan een nachtrust zonder een bepalend medicijn, de eerst 2 nachtjes ook slecht geslapen maar nu loopt dat wel weer goed. Een week later mocht ik helemaal stoppen met dat medicijn en moet me lichaam zelf zijn rustmomentjes gaan pakken.

Rust kun je echt niet teveel pakken, eigenlijk kan ik momenteel nog heel weinig hebben qua inspanningen.  Afgelopen zondag hadden we eindelijk weer eens sneeuw in ons kleine landje en dat betekent natuurlijk naar buiten met de kinderen maar na een half uur kon ik alweer naar binnen, binnen belandde ik op de bank, duizelig en doodmoe, van een half uurtje sneeuwballen gooien, het moet toch niet gekker worden, maar ja het is nog maar 5 weken geleden en me lichaam moet echt alles weer opbouwen, zelfs het buiten spelen met de kinderen.